درد است که آدمی را راهبر است
رسانه ملی بعنوان پیام رسان انقلاب اسلامی و تنها پایگاه رسانه ای نظام در مقابله با این آرایش عظیم دشمن، هم باید ناظر به خنثی کردن کار دشمن در داخل باشد، هم باید ناظر به ضربه زدن به دشمن در فضای عمومی؛ البته اینها نقطه آمال رسانه ملی است و اگر بخواهیم رسانه ملی مان پیام رسان انقلاب اسلامی باشد باید تمام عوامل آن از مدیران تا کارگردانان و نویسندگان و مجریان و بازیگران درد اسلام و انقلاب داشته باشند؛ مولانا در فیه ما فیه در تشریح درد می گوید «درد است که آدمی را راهبر است! در هر کاری که هست، تا او را دردِ آن کار و هوس و عشق آن کار در درون نخیزد، او قصد آن کار نکند و آن کارِ بی درد او را میسر نشود!»
(متن کامل در ادامه مطلب)
انقلاب اسلامی بعنوان انقلابی مستقل و مبتنی بر باورهای دینی از آن رو که بر هم زننده دو قطبی نظام سلطه در جهان بود؛ از ابتدا تاکنون به طرق مختلف مورد هجمه شرق و غرب عالم بوده و آرایشی پیچیده، متنوع، متکثر، کارآمد، فنی و پیشرفته را در مقابل خود می بیند. البته رویکرد دشمن پس از ناتوانی در مقابله نظامی (کودتا، جنگ و ترور) با انقلاب اسلامی به شیوه نرم تغییر یافت بخصوص آنکه این شیوه در فروپاشی حکومت مقتدر مسلمانان در اسپانیا و از بین بردن نظام شوروی کارساز بود.
در این شرائط رسانه ملی بعنوان پیام رسان انقلاب اسلامی و تنها پایگاه رسانه ای نظام در مقابله با این آرایش عظیم دشمن، هم باید ناظر به خنثی کردن کار دشمن در داخل باشد، هم باید ناظر به ضربه زدن به دشمن در فضای عمومی؛ البته اینها نقطه آمال رسانه ملی است و اگر بخواهیم رسانه ملی مان پیام رسان انقلاب اسلامی باشد باید تمام عوامل آن از مدیران تا کارگردانان و نویسندگان و مجریان و بازیگران درد اسلام و انقلاب داشته باشند؛ مولانا در فیه ما فیه در تشریح درد می گوید «درد است که آدمی را راهبر است! در هر کاری که هست، تا او را دردِ آن کار و هوس و عشق آن کار در درون نخیزد، او قصد آن کار نکند و آن کارِ بی درد او را میسر نشود!»
مهمترین جایگاه برای ایجاد درد و دغدغه انقلاب که همانا معرفت و شناخت عمیق نسبت به مبانی اسلام و انقلاب به عوامل رسانه ملی به شمار میرود، همین دانشگاه صداوسیماست؛ یعنی مرکز اصلی تأمین نیروی انسانی رسانه ملی و جایی که آینده رادیو و تلویزیون در آن رقم می خورد، دانشگاهی که اگر نتواند به وظیفه خطیر خویش یعنی تربیت نیروی تراز و کارآمد بپردازد اساساً ماهیت وجودی اش زیر سئوال است؛ و سازمان صداوسیما در صورتی که خروجی دانشگاهش- در تمام رشته ها- فاقد درک مناسب و باور راستین نسبت به اهداف و رسالت انقلاب اسلامی باشد میتواند به سراغ خروجی های زبده از دانشگاه های برتر کشور برود و این راهکار، کاملاً عقلانی است.
چیزی که به دور از هرگونه تعصب و غرض ورزی و با نگاهی طبیبانه به وضعیت دانشگاه داریم، آن است که این دانشگاه در 40 سال گذشته نتوانسته به مأموریتش بخوبی عمل نماید، چرا که با تکیه بر یک سری محفوظات غرب گفته نمی توان نیروی انقلابی آن هم از جنس اسلامی اش تربیت کرد؛ اگر هم نیرویی با این خصوصیات از دانشگاه صداوسیما خارج شده به نحو استثنا بوده نه به نحو قاعده.
لازم است برنامه ای نظام مند و دقیق با کمک و همکاری حوزه های انقلابی برای آموزش مفاهیم اسلامی به دانشجویان این دانشگاه تدوین و در سرفصل دروس گنجانده و یا در حد فاصل ترمهای تحصیلی تعریف گردد تا درد و عشق به تولید آثار عمیق انقلابی در یکایک آینده سازان رسانه ملی بوجود آید.
*منتشر شده در گاهنامه نبض صداوسیما
